Blažo Andrijin je autor rodoslova bratstva Strugar; osamdesetih godina prošlog vijeka, on je uložio značajan trud i vrijeme u prikupljanje i obradu podataka vezanih za istoriju bratstva, i zahvaljujući njemu, Strugari mogu da se pohvale detaljnim i sveobuhvatnim rodoslovom, u kome je sažeto više od pet vjekova istorije našeg bratstva.
Blažo Andrijin je rođen 1911. godine u Rvašima. Tu je završio osnovnu školu. Iz Rvaša 1924. godine, u sastavu porodice, preselio je u selo Dodoše, a početkom 1932. u Peć. Tamo se bavio zemljoradnjom. Poslije preseljenja u Peć, stupa u vezu sa aktivistima naprednog revolucionarnog pokreta i u tom pokretu aktivno radi, pa ga vlasti i žandarmerija počinju progoniti i zatvarati.
Za člana KPJ primljen je 1936. godine. Na izborima 1938. godine bio je čuvar radničke liste. Učesnik je aprilskog rata 1941. godine na albanskom frontu. U bivšoj jugoslovenskoj vojsci imao je čin podnarednika. Zarobljen je od strane italijanske vojske na frontu prema Skadru. U zarobljeničkom logoru bio je od 19. juna 1941. godine. Iz logora dolazi kući, u Peć, gdje se uključuje u rad na pripremi ustanka. U julu iste godine odlazi u Crnu Goru i stupa u partizane, u bataljon “Carev Laz” (Lovćenski odred), u kojemu ostaje do aprila 1942. godine. Tada se vraća u Peć, odakle po zadatku odlazi u Albaniju, gdje ostaje do jula 1942. godine. Onda je pozvan da dođe u Peć, radi prenošenja direktiva u vezi formiranja odreda od radnika u Kuksu i Kalimašu, pa je 2/3. jula uhapšen i interniran u Albaniju. U logorima Puka i Bureli ostao je do kapitulacije Italije 14. septembra 1943. godine. U logoru je bio aktivni partijski radnik.
Po izlasku iz logora, odlazi u Partizane, u sastavu bataljona “Ramiz Sadiku”, formiranog još u logoru, u kojemu je postavljen za komandira čete, kao i u Prvoj makedonsko-kosovskoj, a kasnije u Prvoj kosovsko-metohijskoj brigadi. Poslije formiranja Četvrte kosovske brigade postavljen je za komandanta bataljona, a u Petoj kosovskoj za načelnika brigade. U martu 1945. godine odlazi u školu, u Beograd, a poslije povratka, septembra 1945. godine, postavljen je za komandanta Prve bokeljske brigade, sa kojom odlazi u Ohrid, gdje ostaje do maja 1946. godine. Tada je premješten u 41. diviziju, na dužnosti obavještajno-izviđačke službe.
U septembru 1947. godine odlazi u školu u Sarajevo, a poslije završetka škole 1948. godine, raspoređen je na dužnosti u Drugoj upravi MNO u Beogradu, a kasnije u Prvu vojnu oblast, i kasnije u Komandu grada Beograda, odakle je demobilisan 1953. godine. Kasnije je radio u Peći u SO, odakle je penzionisan 1968. godine. Iz Peći se preselio u Titograd 1974. godine. Dok je bio u JNA imao je čin majora. Nosilac je partizanske Spomenice od 1941. godine, a za ratne zasluge odlikovan je Ordenom za hrabrost, Partizanskom zvijezdom III reda, Ordenom zasluge za narod II reda i Ordenom bratstva i jedinstva. Ima sinove Jovana i Milana.
Tekst koji ste upravo pročitali je preuzet iz knjige “Strugari, bratstvo u Ceklinu”, autora Blaža Andrijina Strugara, izdanje 1983. godine.